Share this article Share
Seismic herdenkt de muzikale ruimte, waar klank zich ontvouwt als een fysieke, bijna tektonische kracht. Zeven uitvoerders dringen geleidelijk het klankveld binnen en vormen wat Maria W. Horn – die samen met Ictus een nieuw werk speciaal voor dit project componeert en uitvoert – “klankmonolieten” noemt. Hier betekent traagheid geen sereniteit: het is spanning, ritueel en het blootleggen van verborgen breuken in het geluid zelf.
Seismic lost de grenzen tussen disciplines op: beweging wordt klank, klank verandert in beeldende kunst en licht hervormt de perceptie. De concertzaal zelf verandert in een onstabiel terrein, waar de diepe texturen van de muziek – gelaagd, beweeglijk, onvoorspelbaar – hun seismische aard onthullen. Klank, licht en beweging bestaan niet enkel naast elkaar: ze versmelten tot één enkele, fluctuerende materie die een landschap van voortdurende transformatie vormt.
Doorheen de performance wordt het publiek ondergedompeld in een ruimte van desoriëntatie en vernieuwing, waar de perceptie schommelt tussen aanwezigheid en ontbinding, structuur en instorting. Seismic wordt niet enkel beluisterd – het wordt bewoond. Het is een sonisch en visueel ecosysteem in voortdurende verandering, waar betekenis niet in een vaste structuur ligt, maar ontstaat in het huidige moment, in de onmiddellijke confrontatie tussen klank, ruimte, uitvoerders en toeschouwers.